Geestelijke Revolutie – No-Wrong-Door – Stap 1

Ik ben slachtoffer van frauduleuze diagnoses.

Een dweper is een vooringenomen persoon die onverdraagzaam van meningen is, levens stijlen of identiteiten verschilt van zijn of haar eigen. Een dweper is precies iemand zoals Dr. Aalbers, van parnassia, een persoon die aandacht zoekt in de mogelijkheden van corruptie, valsheid in geschriften en voordoen van paniek of destabilisering van allerlei alarmeringen.

De psychiatrische verklaring kan niet sluitend zijn en het kan dus
ook geen goede behandeling waarborgen.

* De geest is geen lichamelijk orgaan en kan dus ook niet ziek zijn
* De wetenschappelijke benadering kan de subjectieve abnormaliteiten van geestelijke aandoeningen niet verklaren omdat er geen directe observatie kan plaatsvinden
* Geestelijke aandoeningen kunnen het best worden verklaard door sociale, ethische of politieke factoren
* Het bestempelen van personen als “ziek” is een kunstmatig middel waarmee de samenleving stabiel probeert te blijven in confrontatie met moeilijke situaties
* Medicatie en opname zijn schadelijk

Ter voorkoming van de subjectief lijden van mijzelf door de medicijn is het belangrijk de no-wrong-door kans te begrijpen als een kans voor elkaar en niet alleen voor de toekomst maar voor de verbetering van de psychiatrie.

Zoals ik aangegeven heb aan Dr. Laan, mag een objectief waargenomen beeld gebruikt worden in de eerste kans, die in de handen ligt van Dr. Laan,maar ik zal de inmenging van samenkomende bewijzen accepteren of weigeren, en wat er over blijft; daar van kan een heroverwegende mening aangezet worden.

Een direct confrontatie met schizofrenie volgens iemand zijn mening is dus intolereerbaar en onacceptabel en slecht aanstuurbaar in voor en na gedwongen of niet gedwongen behandelingen.
Daarom wil ik werken met de no-wrong-door mogelijkheid, en voorkomen dat zaken ongegrond blijven die ten voordelen voor mij liggen. Dit is geen vorm van antipsychiatrie, maar meer een vorm van
scientologybeweging, een soort beroep op mijn vrijheid en beweging d.m.v. kennis. Wat daadwerkelijk antipsychiatrie zal inhouden zal ik in een andere blog doorgeven.

Kennis van alles zal de mening scherper maken, en niet minder maken.

Dus de sterkste mening zal het overleven.
De zwakste mening zal in zo een dergelijke situatie overlijden aan zijn eigen kritiek en vermogen om te overleven.

Een zes aantal belangrijke personen die gaan over antipsychiatrie zullen nader worden beschreven in mijn volgende blog.

* David Cooper
* Ronald D. Laing
* Thomas Szasz
* Jan Foudraine
* Michel Foucault
* Franco Basaglia

Serendipiteit verwijst naar het vermogen van een alerte geest om uit toevalligheden conclusies te trekken. Anders gezegd: slimme, voorbereide mensen zijn beter in staat om daadwerkelijk ontdekkingen te doen aan de hand van het toeval.

In mijn serendipiteit kwam ik er achter dat mijn positie beschadigt was en mijn positie geen kans had in de maatschappij zolang niemand serieus bezig kon zijn met het verhelpen van de situatie, pogingen die dus getracht zijn, zijn ook niet serieus genomen, pogingen die wel getracht zijn hebben zo zijn nadelen. En 1 van de nadelen zijn dat ze voordoen alsof ze je gaan helpen, maar je niet helpen, en een ander nadeel is dat hen de corruptie proberen te verbergen.

Als je mijn vorige blog hebt gelezen, dan kun je weten, dat ik slachtoffer ben geweest van het feit dat ik mijzelf verdedigde tegen een mogelijke potentiële corruptie.
Deze corruptie bleek uiteindelijk vatbaar te zijn en realiseerbaar.

Uit mijn oogmerk heb ik het recht gehad om mijzelf te verdedigen uit slachtofferistiek en antipsychiatrie, omdat zulke personen uiteindelijk misbruik van je kunnen maken op basis van voornemens en beleid.

Dankzij mijn serendipiteit ben ik er achter gekomen, dat de specifieke waarnemingen van Parnassia berust zijn op het ambiguïteit en almacht, die de altijddurende (onafgebroken) valse “inductie” mogelijk maakten, gebaseerd op de werkwijze van een zeer vlot kleurige keuze om mij te ontvoeren en bij een reden van waarnemingen mijn positie ook te misbruiken, door de volgende personen: Aalbers, Abdoel Baazir (heeft kennis), Roderick Janssen, Mariska, Deetman inclusief de overheid en de politie, en gedeeltelijk wordt ik belast door Mandema door mijn mond te snoeren met psychotisch zijn, waarbij de doctor zelf, in zijn vorm van uiten, schizofrenie als een ziekte verklaard, en schizofrenie als een formeel concept verklaard. In de ziekte noemt hij het eerst een kwetsbaarheid voor psychoses en later noemt hij de schizofrenie een psychose.

De ambtsmisdrijven van deze personen worden gecontroleerd en op dit moment niet aangepakt, er wordt braaf gepraat “nu pas” dat ik de leiding heb en ik zelf bepaal hoe de zaken op orde worden gesteld.

Dankzij mijn serendipiteit heb ik een alerte geest gehad, de reden waarom ik de geheime diensten in mijn vizier kreeg. Vooral AIVD tijdens 2001-2002-2003-2004-2005-2006-2007 en heden 2008.

Ik was daadwerkelijk in een ontdekking fase en kon conclusies trekken uit toevalligheden, ik wist in die tijd dat elke moslim een potentieel kandidaat was van AIVD, CIA en van personen die werken met valsheid in geschriften. Zoals spionnen.

Of moslims nou moslim zijn of niet, is een ander vraagstelling, maar bij zulke diensten zal hen dat in die tijd niet te veel bezig houden. Als we vervolgens kijken naar de samenwerkingen die Sybrand van Hulst heeft gemaakt met CIA, weten we dat hij de hoofdverdachte is van de illegale ontwikkelingen uit Verenigde Staten op het gebied van Spionage, Hypermoderne warfare, Conflicten, Basis-ingenieusheid, Biologische spionage, en Elite Spionage met of zonder militairen.

Daarom veronderstel ik ook mijn eigen “inductie” (bewijs techniek) ik noem dat No-Wrong-Door, de bedoeling is om zoveel mogelijk positiviteit bij iemand teweeg te brengen, en dat te blijven bewijzen op basis van de uitkomsten van de tweede kansen (gedachtegoed).

In mijn gedachtegoed – mijn tweede kansen in stap 1 van No-Wrong-Door heb ik dus gedacht dat de opvatting van schizofrenie die sowieso uit valsheid bestaat als opvatting dan een mogelijke theorie of in deze zaak een formeel concept nooit kan pretenderen de uiteindelijke, zekere waarheid te zijn: het blijft immers altijd mogelijk dat in de toekomst een falsificerend experiment zal worden verricht.

Ik weet ook dat Dokter Laan wilde voorstellen dat ik een gedeeltelijke handicap zou hebben vanwege zijn verklaring die hij een confrontatie noemde, voor schizofrenie, dat noemen ze de primaire negatieve symptomen. En dan heb je de secundaire negatieve symptomen, zoals depressie, lichamelijke aandoening, lichamelijke conditie, THC en medicijnen.

De medicijnen worden dus gerealiseerd ook in de negatieve symptomen, want daar komt het van af volgens hem, en in negatieve symptomen heb je energie die neergaat, gevoel die neer gaat, geheugen die neer gaat, zelfzorg die neer gaat, etc.

En de positieve symptomen noemen ze wanen, hallucinaties, etc_namelijk deel van de formeel concept.

Waar nu dokter laan op doelt is een signaleringsplan, om zo van anderen te horen of ik wel of niet kleine vormen heb waar hij zijn ideale verklaring mee kan doorzetten, een schizofrenie oftewel volgens hem nu, een psychose of een ziekte.

En dit is gebaseerd op suggestibiliteit en valsheid en grootheidswaan van elkander, en dan niet te noemen hoe grof en vies patiënten behandelt kunnen worden.

En dan verklaart de HA dat hen (bij de opname) zorgen maakten omtrent psychisch functioneren. Hierdoor kwam de crisisdienst langs en vond dat pt. opgenomen moest worden. Middels een gedwongen opname werd pt. opgenomen op KCAP.

Patiënt is reeds enkele maanden in beeld bij het ACT-TCA-team van Parnassia ivm verdenking schizofrenie (hier geven ze dus aan dat ze me al eerder kenden, de bron van corruptie, en ik heb het bewezen).
Symptomen: sociale teruggetrokkenheid (op basis van informatie die vals is).
Waan ideeën (microfoontjes in de muur, op basis van confrontatie en geen onderzoek, en wat als er microfoontjes wel of niet waren, ben je dan gelijk een waan denker? Dat verdient veel zelfkritiek).
Fysieke agressie naar behandelaars, niet eens dat ze de reden beschrijven waarom ik gecontroleerde agressie heb gebruikt.

Onvoorspelbaar in gedrag (na een duidelijke gesprek met de agent, ziet hij dat ik hem niet vertrouwt, en hij misbruikt mijn positie) en dus verklaren ze me maar onvoorspelbaar nadat ze me lokken en ontvoeren? Dat is dus de werkwijze van Parnassia en Deetman. Hij probeerde mij te lokken naar de woonkamer, zodat hij bloed op de gordijnen kon smeren met ze handschoen.
Dat is het bewijs dat corruptief gehandeld is, en daarvoor zijn hen strafbaar.
Je ziet ook dat ze een machtspositie hebben ze proberen de WSA te beïnvloeden.

Paranoïde gedachten, nou dat mogen ze me wel eens voor me neus komen vertellen, en dan niet eens te verstaan dat ze met zulke leugens van de wet nog mogen werken en geld verdienen, op kosten van de maatschappij de zogenaamde verzekeringen?

En of paranoïde gedachten aanwezig kunnen zijn is een heel ander opvatting, als iemand denkt dat dit een feit is, hoort die dat ook te bewijzen, en dat kunnen ze niet en doen ze niet.

Opvallende formele denk stoornissen? Ik vraag me af hoe ze hier aan zijn gekomen.

Het is duidelijk dat voor een groot deel hier Abdoel Baazir en Aalbers achter zitten, hen zullen dus ook met strafrecht vervolgd worden, ik heb geen schade gebracht aan Abdoel Baazir, maar hij wel aan mijn lichaam.

En dan staat er is nu opgenomen met een IBS (In Bewaring Stelling) welke is bekrachtigd door de rechtbank, ja hoor de meervoudige misdadigers die gefinancierd zijn door de overheid en elkaar nog dekken ook in de vicieuze cirkel. En ja hoor, omdat ik toevallig al met de geheime dienst actief was noemen ze mij vluchtig in contact, ik deed dat expres contact maken met mensen, maar dat was niet vluchtig, het was zeer professioneel en heel netjes. Ik hielp ook Parnassia en zei expres dat ik akkoord ging met wat Aalbers had gezegd, om te voorkomen dat ze mij konden vermoorden of andere corruptieve handelingen konden plegen.

En ze beschrijven ook dat ik geen ziekte besef heb, ja waarom zouden ze dit nou niet willen zeggen, om zichzelf natuurlijk in te dekken, wat anders…

En ik was volgens hen zeer ambivalent, in hun woorden kan dat natuurlijk nooit goed dat ik het even recht zet, in mijn overweging heb ik het recht om positief en negatief te werken en eventueel dat te onderscheiden van hen eigen ambivalente opmerkingen.

Ze bedoelde dat ik ambivalent was omdat ik medicatie en opname en nazorg zogenaamd nodig had, ze geven dus direct al aan wat er hoort te gebeuren, op basis van 1 week, 1 dag, en aantal personen? Volgens mij zijn hen hersens niet in orde.

Ook wordt er geschreven dat er sterke aanwijzingen zijn voor schizofrenie, niet vergeten een formeel concept. Er is sprake van zorgmijnend gedrag zonder ziekte-inzicht/-besef, hier hebben we het weer, weer om zichzelf in te dekken, weet je wel hoeveel geld ze verdienen hier aan, niet normaal.

Sybrand van Hulst kon makkelijk een stokje voor steken, en een direct confrontatie met Parnassia tegen houden, maar nee weet je wat ze doen, ze maken er dubbel misbruik van, hey waarom is die ook al weer opgestapt?

Goh hij zal wel meer poep onder ze schoen hebben zitten. (Nee geen ketchup)

Voor de rest hebben ze onzin geschreven, en het is duidelijk dat dit niet alleen te danken was aan AIVD, Overheid, Gemeente, Huisarts, en Zelfs de persoon die ooggetuige was van mijn slachtofferistiek en Parnassia binnen liet, maar ook vooral aan de CIA.

CIA is de grootste reden waarom ik eigenlijk niet meer mocht leven.

De reden dat ik daar geen informatie over geef, is overweldigend duidelijk, er zijn veel corrupties in AIVD en CIA, als hen maar 1 keer de kans krijgen, grijpen ze die ook.

In mijn tweede kans komt het er dus op neer dat de werkelijke reden behoorlijk contingent vals was, en de inductie die door mij nu gepleegd is, eerlijk en gelijk staat aan harde kritiek en harde feiten.

Ik kan mijn ervaringen met en buiten Parnassia om beschrijven als, ‘savoir pour prévoir pour pouvoir’ (weten om te voorspellen, om te beheersen / kunnen).

Daarom komt in mijn volgende Blog de Falsifieerbaarheid, Een (wetenschappelijke of andere) theorie wordt gezegd falsifieerbaar te zijn als de criteria kunnen worden aangegeven op grond waarvan de theorie zou moeten worden verworpen. Anders geformuleerd heet een theorie falsifieerbaar als het mogelijk is een experiment uit te voeren, waarvoor geldt dat voorafgaand aan het uitvoeren van het experiment er exact aan te geven valt, bij welke uitkomst van het experiment er aanleiding zou bestaan om de geldigheid van de theorie te verwerpen.

Het opperste mogelijkheid is dus prolongeren en delegeren van vaste mogelijkheden. Ik heb de leiding en dat is nu officieel erkend.

Aalbers heeft mij ook beschuldigt van onzichtbare vriendinnen, en beschuldigt van gijzelen van een vrouw die op dat moment aanwezig was. Aalbers heeft me verder op meerdere mogelijkheden beschuldigt van veel zaken die absoluut niet waar zijn, dat hebben ze bij veel andere slachtoffers van Parnassia gedaan, zoals bij Barry, die ook verkracht is daar.

http://video.google.com/videoplay?docid=4555708741848281062&hl=nl

Wiskundige manipulatie van betekenisloze gegevens en het behouden van die gegevens is een suggestibiliteit die leidt tot het verklaren van ziektes, die eigenlijk niet bestaan, die behoren tot een zogenaamde formeel concept.

Zo probeert Mandema (geen dokter) voor te doen alsof fluanxol geen schade levert aan de hersenen. En doet hij voor alsof ik psychotisch ben en ondertussen in het gesprek doet hij alsof ik wil bewijzen dat ik niet psychotisch ben geweest, alsof hij iets eruit wilt concluderen, snap je wat ik bedoel.

Let op hij is geen dokter, en doet aan zulke uitspraken, met zijn verantwoording.

Het mag dus misschien aan de buitenkant wetenschappelijk uitzien maar diagnosticeren van iemand met schizofreen blijft een zeer gevaarlijke vorm van suggestibiliteit en aanvaardbaarheid.

Het is dus ook geen wetenschap, dat is nu ook bewezen.

Volgens Mandema zou zelfs de cognitief onderzoek wetenschappelijk zijn bewezen, ik heb zelf op internet gelezen dat het heel dominant is en onder de feiten van dat het absoluut onwetenschappelijk is.

“Schizofrenie te belangrijk voor de claim van de beroepsgroep op geneeskundig bestaansrecht. De lichamelijke symptomen van de ziekte werden stilletjes weggemoffeld. Alleen de geestelijke symptomen bleven over als waarneembare verschijnselen: hallucinaties, waanbeelden en bizarre gedachten”. Psychiaters blijven volhouden dat “schizofrenie” een
geestelijke ziekte is ondanks (na meer dan een eeuw onderzoek) het volledig ontbreken van objectief bewijs dat schizofrenie bestaat als een lichamelijke afwijking van de hersenen.

Ik gaf zelf aan dat Dr. Laan als eerste kansen vervolgens, objectief bewijzen mocht gebruiken, en ik zou subjectieve bewijzen gebruiken (gedachtegoed – 2e kansen) om te bewijzen dat de gedachtegoed niet te bekritiseren valt bij het bewijzen van voorkoming van terugval voor aanzetten van ziektes in psychiatrie.

Hier boven kan je lezen dat er geen objectief bewijs kan worden geleverd voor een lichamelijke afwijking van de hersenen.

De drugs beschadigen het “extra piramidaal systeem” (het uitgebreide complexe netwerk van zenuwen dat de motoriek bestuurt, EPS) hetgeen leidt tot spierstijfheid, spasmen en diverse ongewenste bewegingen. De door de drugs opgeroepen bijwerking tardive dyskinesia (tardive betekent: “vertraagd” en dyskinesia betekent: “abnormale beweging van de spieren”), is een permanente aantasting van het vermogen om de lippen, tong, kaak, vingers, tenen en andere lichaamsdelen zelf te bewegen.

Zoals je ziet hebben hen mij permanent aangetast met een vergiftigende medicijn die tardive dyskinesia veroorzaakt.
Vertraagd abnormale beweging van de spieren.

Deze bijwerking vertoont zich bij 5% van de patiënten binnen één jaar na de behandeling met neuroleptica. Onderzoekers en psychiaters kennen het risico van het “kwaadaardig neuroleptische syndroom”, een mogelijk fatale vergiftigingsreactie, waarbij patiënten koortsaanvallen krijgen en verward, opgewonden en star worden. Naar schatting 100.000 Amerikanen zijn hier aan gestorven.7 Om de negatieve publiciteit te weerleggen, worden in artikelen in medische tijdschriften vaak de voordelen van de nieuwe drugs overdreven en de risico’s verbloemd.

SCHADE MET EEN WINSTOOGMERK: 1950s – 1970s: Negatieve publiciteit over psychiatrische drugs werd tegengesproken door artikelen en advertenties in medische tijdschriften die routinematig de voordelen van anti psychotische drugs overdreven, terwijl de talrijke risico’s ervan, zoals Parkinson-achtige bijwerkingen, blijvende schade aan het zenuwstelsel, en zelfs de dood, schaamteloos genegeerd werden.

In een acht jaar durend onderzoek ontdekte de World Health Organization dat patiënten in drie economisch achtergestelde landen, India, Nigeria en Colombia, er beduidend beter voor stonden dan patiënten in de Verenigde Staten en vier andere geïndustrialiseerde landen. Na vijf jaar “had 64% van de patiënten in de arme landen geen symptomen meer en functioneerde goed.” Daarentegen ging het slechts met 18% van de patiënten in de welvarende landen goed.

Westerse psychiaters reageerden hierop door het argument aan te voeren dat bij mensen in armere landen simpelweg helemaal geen schizofrenie voorkwam. Een vervolgstudie die dezelfde diagnostische criteria hanteerde, kwam echter tot dezelfde conclusie.10 Slechts 16% van de patiënten in de arme landen kreeg neuroleptica, in de welvarende landen was dit cijfer 61%. Neuroleptica werden duidelijk als schuldige aangewezen voor de slechtere resultaten in het westen.

Westerse ervaring liet ook zien dat het terugval percentage lager was bij patiënten die geen drugs hadden gekregen dan bij patiënten die wel drugs hadden gekregen.

In 1985 stuurde de American Psychiatric Association (APA) haar leden een waarschuwingsbrief. Dit gebeurde pas na diverse rechtszaken die veel publiciteit veroorzaakten. In deze rechtszaken werden “psychiaters en hun instituten schuldig bevonden aan nalatigheid, omdat ze patiënten niet gewaarschuwd hadden voor de risico’s die verbonden waren aan de drugs.

De schadevergoeding in één van deze zaken bedroeg meer dan $ 3 miljoen”. De reden voor dit lange stilzwijgen van de APA had niets te maken met het uitoefenen van de geneeskunst. De aanvankelijke investering in chloorpromazine (een neuroleptisch middel) in 1954 was $350.000 geweest. In 1970 zorgde dit middel voor $116 miljoen aan inkomsten per jaar.

Toegenomen bewustheid van het grote publiek over het feit dat neuroleptica “dikwijls onherstelbare hersenbeschadigingen veroorzaken, dreigde deze melkkoe te slachten”, aldus Whitaker. Als reactie hierop werden in de jaren ’90 nieuwe “atypische” (ongebruikelijke; minder effect hebbend op het motorische zenuwstelsel) middelen voor schizofrenie op de markt gebracht, die minder bijwerkingen beloofden.

De atypische middelen bleken echter juist nog meer ernstige bijwerkingen te hebben. Blindheid, fatale bloed proppen, hartritme stoornissen, gezwollen en druppelende borsten, seksuele disfuncties, afwijkingen in het bloedbeeld, pijnlijke huiduitslag, toevallen, geboorte afwijkingen en extreme innerlijke gejaagdheid en rusteloosheid.

Bij één van de atypische middelen, dat al in de zestiger jaren was getest, werd ontdekt dat het toevallen, lichte verdoving, merkbaar kwijlen, constipatie, incontinentie, gewichtstoename, [b]ademhalingsstilstand[/b] waar ik last van heb gehad, hart aanvallen en in zeldzame gevallen de dood veroorzaakte. Toen het medicijn in de jaren zeventig in Europa op de markt werd gebracht, verdween het weer met dezelfde snelheid, omdat het agranulocytose (een mogelijk fataal tekort aan witte bloed cellen) veroorzaakte bij ongeveer 2% van de patiënten.

Op 20 mei 2003 berichtte de New York Times, dat atypische middelen diabetes kunnen veroorzaken “die in sommige gevallen tot de dood leiden”. Dr. Joseph Deveaugh-Geiss, adviserend professor in de psychiatrie aan Duke University, stelt dat het verband met diabetes “veel lijkt op wat we 25 jaar geleden zagen met tardive dyskinesia”.

In mei 2003 werd tijdens een onderzoek naar het gebruik van atypische middelen in 17 ziekenhuizen voor oorlogsveteranen ontdekt, dat een anti psychotisch middel per patiënt $3.000 tot $9.000 meer kostte dan de eerdere medicijnen, zonder een gunstig effect op de symptomen, zonder het verminderen van de Parkinson-achtige bijwerkingen en zonder verbetering van de algehele kwaliteit van het leven.

In 2000 was de totale jaarlijkse omzet van anti psychotische middelen in de Verenigde Staten $4 miljard. In 2003 bereikte de omzet $8.1 miljard. Internationaal bedroeg de omzet meer dan $12 miljard.15 Vandaag de dag houdt de psychiatrie verbeten vast aan antipsychotica als behandeling voor “schizofrenie”, ondanks de bewezen risico’s en ondanks studies die aantonen dat patiënten vooruit gaan, als ze stoppen met het nemen van de atypische middelen.

Psychiaters wijten geweldsmisdrijven aan het falen van een patiënt om z’n medicatie in te nemen, terwijl ze weten dat extreem geweld een gedocumenteerde bijwerking is van zowel het gebruik van psychiatrische drugs als van het afkicken ervan.

* Op 20 juni 2001 vulde Andrea Yates, moeder en huisvrouw uit Texas, de badkuip en verdronk haar vijf kinderen in de leeftijd van 6 maanden tot 7 jaar. Vele jaren lang had 37 jarige mevrouw Yates, geworsteld met ziekenhuisopnamen, voorgeschreven psychiatrische drugs en zelfmoordpogingen. Op 12 maart 2002 verwierp de jury haar verdediging die gebaseerd was op verminderde toerekeningsvatbaarheid en bevond haar schuldig aan moord. Voor de rechtsdienaren en de media was hiermee het verhaal verteld en was de zaak gesloten. Wat de psychiatrie betreft: hun excuses zijn voorspelbaar. Mevrouw Yates leed aan een ernstige geestelijke ziekte die “resistent was tegen behandeling”
of er was haar “gepaste en kwalitatief goede geestelijke gezondheidszorg
ontzegd”. Omdat ze hier niet tevreden mee was, zorgde CCHR Texas voor een onafhankelijke medische beoordeling van de medische dossiers van mevrouw Yates. Wetenschappelijk adviseur Edward G. Ezrailson, doctor in de farmacie, bestudeerde deze en rapporteerde dat de cocktail van middelen die mevrouw Yates voorgeschreven had gekregen, onvrijwillige vergiftiging had veroorzaakt. De “overdosis” van een antidepressivum en de “plotseling hoge doseringen” van een ander middel “verslechterden haar gedrag”, zei hij. Dit “leidde tot moord”.

*Door het uitgebreide onderzoek van Robert Whitaker, werd ontdekt
dat antipsychotische middelen een psychose tijdelijk kunnen verminderen, maar patiënten er op de lange duur biologisch vatbaarder voor maken. Een tweede paradoxaal effect, dat optrad bij de sterkere neuroleptica, was een bijwerking met de naam akathisia (a, zonder; kathisia, zitten – een onvermogen om stil te zitten). Deze bijwerking is ook in verband gebracht met aanvallend en gewelddadig gedrag.

[b]Moordaanslag op de president: Op 30 maart 1981, pleegde John Hinckley Jr, getoond in gevangenschap in Quantico, Virginia, een moordaanslag op president Ronald Reagan. Een psychiater voerde deze aanval van Hinckley op de president en andere aanslagen, terug op een explosie van woede die veroorzaakt werd door een psychiatrische drug.[/b]

* Een onderzoek uit 1990 stelde vast dat 50% van alle vechtpartijen op een psychiatrische afdeling in verband gebracht konden worden met akathisia. Patiënten spraken van “gewelddadige neigingen om
iedereen die in de buurt kwam aan te vallen”

* Een Engels rapport uit 1998 onthulde dat tenminste 5% van de
patiënten die SSRI’s (Selective Serotonin Reuptake Inhibitor) gebruikten,
leden aan “algemeen erkende” bijwerkingen, waaronder: onrust, gejaagdheid en nervositeit. Ongeveer 5% van de gerapporteerde
bijwerkingen omvatten agressie, hallucinaties, onbehaaglijkheid en depersonalisatie.

* In 1995 berichtten negen Australische psychiaters dat
patiënten in zichzelf sneden of geheel beheerst werden door gewelddadige gedachten, terwijl ze SSRI antidepressiva gebruikten. “Ik wilde niet dood, ik wilde simpelweg mijn vlees aan stukken scheuren”, vertelde een patiënt aan de psychiaters.

Afkickverschijnselen
* In 1996 gaf het Nationale Centrum voor Voorkeursmedicijnen in
Nieuw-Zeeland een rapport uit over de “Acute afkick van middelen”, waarin gesteld werd dat de afkick van psychoactieve drugs de volgende verschijnselen kan veroorzaken:
1. terugval verschijnselen die lijken op een verergering van de “ziekte”, en
2. nieuwe symptomen die geen verband houden met de toestand en die niet eerder door de patiënt werden ervaren.

* In het Journaal van de Klinische Psychiatrie rapporteerde Dr. John Zajecka, dat de gejaagdheid en het snel geïrriteerd raken, zoals die ervaren worden door patiënten die stopten met een bepaalde SSRI, “agressiviteit en suïcidale neigingen” kunnen veroorzaken.

* In het Engelse medische tijdschrift de Lancet, schreef Dr. Miki Bloch dat patiënten suïcidaal en moorddadig werden na het stoppen met een antidepressivum. Er was één man die “zijn eigen kinderen” iets aan wilde doen.

Op 25 mei 2001 gaf rechter Barry O’Keefe van het Hooggerechtshof van New South Wales, een antidepressivum de schuld voor het feit dat David Hawkins, een vredelievende, gezagsgetrouwe man, veranderde in de gewelddadige moordenaar van zijn eigen vrouw. Als meneer Hawkins het antidepressivum niet had genomen, aldus de rechter, “is het zeer waarschijnlijk dat mevrouw Hawkins niet zou zijn vermoord…”

In juni 2001 kende een jury in Wyoming $8 miljoen toe aan de
familieleden van David Schell, die als een dolle was gaan schieten na het
slikken van een antidepressivum. De jury bepaalde dat het middel voor
80% verantwoordelijk was voor het veroorzaken van de schietpartij.

Het drogeren en bestempelen van kinderen

Psychiatrische middelen zijn zelfs in het onderwijssysteem binnengedrongen, zoals bijvoorbeeld Ritalin, een zwaar, op amfetamine lijkend middel, dat door psychiaters wordt voorgeschreven aan zogenaamd hyperactieve kinderen van alle leeftijden; het maakt van in wezen normale, gezonde kinderen, gedeprimeerde, lusteloze verslaafden, die soms zelfs gewelddadig worden of met zelfmoordneigingen te kampen krijgen. Ritalin wordt zelfs op straat gekocht door heroïneverslaafden. In de jaren tachtig heeft een instructieprogramma van CCHR ouders gewaarschuwd voor de gevaren van Ritalin en voor de beweringen waarmee hun kinderen het stigma “geestelijk gestoord” toebedeeld krijgen, alleen maar omdat psychiaters besloten hadden hen zo te bestempelen.

Het voorschrijven van Ritalin of van welk van de honderden andere psychiatrische middelen ook aan kinderen, is een symptoom van een veel groter probleem: de frauduleuze diagnoses van “geestelijke stoornissen” bij kinderen.

De betreurenswaardige waarheid is dat elk normaal aspect van kinderlijk gedrag kan vallen onder het brede spectrum van “symptomen” die toegeschreven worden aan de zogenaamde “geestelijke stoornissen”. Bij het lezen van de “bijbel” van de psychiatrie op het gebied van geestelijke stoornissen, de “Handleiding voor de diagnostiek en statistiek van mentale stoornissen” (“Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders”; DSM) in de V.S., of van haar internationale tegenhanger, zou men ertoe kunnen neigen te geloven dat iedereen geestelijk gestoord is. De psychiatrie heeft met haar verzonnen criteria letterlijk elk aspect gedekt. Neem het volgende eens in overweging: in 1880 bestonden er zeven categorieën geestelijke stoornissen; in 1952, binnen een jaar na de publicatie van de DSM, was dat aantal opgelopen tot 112; in 1980 waren er 224 soorten geestelijke stoornissen; en tegen 1994 was het aantal gestegen tot 374.

Was men beter geworden in het stellen van diagnoses? Moeilijk te geloven. Deze epidemie van geestelijke gestoordheid blijkt eerder geworteld te zijn in het feit dat zodra er een nieuwe “ziekte” in de DSM wordt opgenomen, de verzekeringsmaatschappijen en overheden bereid zijn te betalen voor de “behandeling” ervan, hetgeen heden ten dage meestal neerkomt op de toediening van psychiatrische medicijnen.

De chemische behandelingen die verondersteld worden de gigantische hoeveelheid fictieve psychische ziekten binnen de psychiatrie te bedwingen, hebben een miljardenindustrie op het gebied van geneesmiddelen voortgebracht; deze is sinds het begin van de jaren zestig continu gegroeid. Aan het eind van de jaren zeventig werden er in de Verenigde Staten meer dan 82 miljoen recepten voor kalmeringsmiddelen, 24 miljoen recepten voor pijnstillers en hypnotische geneesmiddelen en 16 miljoen recepten voor antidepressiva uitgeschreven. Tegenwoordig heeft één op de twee volwassenen in de Verenigde Staten wel eens één van die psychotrope middelen gebruikt.

En tegenwoordig zijn de psychiaters de dealers voor de farmaceutische miljardenindustrie.

Zelfs heel jonge kinderen zijn het doelwit van deze destructieve aanvallen geworden. Meer dan vier miljoen kinderen, wier enige “probleem” eruit bestaat dat zij actiever zijn dan hun leeftijdgenoten, krijgen regelmatig zware psychotrope medicijnen toegediend die ontworpen zijn om hen te verdoven tot ze gedwee zijn. De natuurlijke energie en de uitbundigheid van de jeugd wordt bestempeld als geestelijke stoornis en voor miljoenen kinderen werd de diagnose “Concentratiestoornis” (“Attention Deficit Disorder”; ADD) gesteld.